Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Έργα Ζωγραφικής



















































Σκέψεις για την Τέχνη

Η τέχνη ήταν πάντα
το όπλο του ανθρώπου
απέναντι στα υλικά πράγματα
που απειλούσαν να
αφανίσουν το πνεύμα του

ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ
(Ρώσος σκηνοθέτης)


Ο ζωγράφος και σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος γενικά πρέπει να είναι ο εαυτός του όπως, πολύ σωστά το διατύπωσε ο ζωγράφος του 19ου αιώνα ΕΜΙΛ ΚΟΡΟ. Στον ίδιο ανήκει και η σκέψη:

«Καλύτερα να μην είμαι
τίποτα παρά να είμαι
η ηχώ των άλλων»


Ο Καλλιτέχνης δεν είναι το χαϊδεμένο παιδί της ζωής. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να ζει ανεύθυνα· έχει αναλάβει την εκτέλεση ενός δύσκολου έργου που γίνεται συχνά ο Σταυρός του.
Και ο καθένας που εμβαθύνει τους κρυμμένους εσωτερικούς θησαυρούς της τέχνης του, είναι ένας αξιοζήλευτος συνεργάτης στην πνευματική πυραμίδα, η οποία πρόκειται να φθάσει στον ουρανό.

Wassili Kandisky





Αν δε καταφέρουμε να προσγειωθούμε πρώτα στα γήινα εδάφη ποτέ δε θα πετύχουμε τούτο στα ουράνια.
Αν δεν αισθανθούμε πρώτα τη μικρότητά μας, ποτέ δε θα καταφέρουμε να ανήκουμε στην αξιοζήλευτη πνευματική πυραμίδα (Kandisky), η οποία πρόκειται να φθάσει στον ουρανό, μόνο τότε, την τέχνη που κατέχουμε, θα την ακτινοβολούμε σε κάθε μας πράξη.

Η ζωή του καλλιτέχνη είναι μία από τις διάφορες και διαφορετικές Ιθάκες της ζωής. Καθημερινά σέρνεται σαν κάμπια σε αυτόν τον ατέλειωτο και δύσβατο δρόμο της καλλιτεχνικής και πνευματικής του πορείας.
Ευτυχώς πολύ γρήγορα μεταμορφώνεται σε πεταλούδα και ανοίγοντας τα φτερά της προσπαθεί να φτάσει την ουράνια πυραμίδα· δεν εννοούμε βέβαια το στόχο, αλλά το ταξίδι που διαμορφώνεται, από τις συνεχείς, ανεξάντλητες και ατέλειωτες προσπάθειες του καλλιτέχνη, παρόλο που κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, η ζωή δε του πλέκει δαντέλες, αλλά συρματοπλέγματα, σκοπεύοντας να τον καταδικάσει στα δικά της καταναγκαστικά έργα, εμποδίζοντας την προβολή της εξέλιξης των δικών του μυστηριωδώς κρυμμένων καλλιτεχνικών δυνάμεων.

Πάντα η προηγούμενη ημέρα των προσπαθειών του ήταν γεμάτη καταιγίδες και χειμώνες, την επομένη όμως, οι κακές καιρικές συνθήκες μετατρέπονταν σε ηλιόλουστες μέρες, που του επέτρεπαν να πλησιάζει τα άγνωστα λιμάνια ανταλλάσσοντας γνώσεις και εμπειρίες.

Ο Λουντέμης αναφερόμενος στον καλλιτέχνη είχε εκφραστεί:

«Καλλιτέχνη την ευτυχία ή θα την γευτείς ή θα την προετοιμάσεις για τους άλλους, και τα δυο μαζί δε γίνεται. Η ζωή σε διάλεξε για να την υπηρετήσεις, χωρίς βαρυγκώμια και χωρίς αμοιβή. Είσαι ο αφανής μεταλλωρύχος που δουλεύεις μόνος, ασυντρόφευτος, βαθιά στην πικρή γη, για να βγάλεις το λαμπερό μέταλλο για τους άλλους».



Η μεγαλύτερη τέχνη είναι η ίδια μας η ζωή και τα αριστουργήματα αυτής, πάνω απ’ όλα τα παιδιά μας. Η τέχνη είναι τρόπος ζωής, μορφή επικοινωνίας. Είναι ένα λειτούργημα πνευματικής και ψυχικής ανόρθωσης, ανανέωσης και επανάστασης. Το λειτούργημα αυτό και οποιοδήποτε άλλο πρέπει να το εφαρμόζουμε στην καθημερινή μας ζωή και όχι συγκεκριμένες στιγμές στον κόσμο των σαλονιών.



Αυτό που κατέχει και γνωρίζει κανείς, θα πρέπει, να το ακτινοβολεί σε κάθε του πράξη, να μην περιγράφει τον κόσμο, αλλά να συμμετέχει στη δημιουργία του. Γι’ αυτό λοιπόν, ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να μένει αδιάφορος, όταν διακυβεύονται οι πιο υψηλές αξίες της ανθρωπότητας και του πολιτισμού. Είμαι σίγουρη ότι διακυβεύονται οι υψηλές αξίες, απ’ τη στιγμή που δεν υπάρχει σε πολλά πράγματα δικαιοσύνη και τα υλικά όπλα και οι ισχυρές δυνάμεις παραμονεύουν να κατασπαράξουν, την ξεθωριασμένη σωματική και ψυχική υγεία αλλά ποτέ την πνευματική.

Ο Καρλ Μαρξ υποστήριξε ότι η αδικία θα εξαλειφθεί, μόνον εάν αλλάξει η δομή της κοινωνίας, εάν καταργηθούν οι τάξεις και πάψουν έτσι οι ανήκοντες στις ισχυρότερες ομάδες να εκμεταλλεύονται τους κοινωνικά και οικονομικά ασθενέστερους δημιουργούς και παραγωγούς.

Ούτε καλλιτέχνης, ούτε επιστήμονας, δε μπορεί να κατευθύνει την κοινωνία προς το ωραίο και το δίκαιο, αν δε της δείξει πρώτα όλο το βάθος της προηγούμενης και τωρινής αθλιότητας.



Γι’ αυτό λοιπόν:

Μη σας φοβίζει
η τελειότητα.
Έτσι κι αλλιώς
δε θα τη φτάσετε
ποτέ

ΣΑΛΒΑΝΤΟΡ ΝΤΑΛΙ





Ο Λέων Τολστόι ισχυρίσθηκε ότι η τέχνη, οφείλει να μας προκαλεί συγκινήσεις τέτοιες, που όλοι να μπορούμε να τις μοιραστούμε από κοινού. Με αυτόν τον τρόπο, θα συμβάλει, ώστε να έλθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον.

Η τέχνη γεννήθηκε μαζί με την κοινωνική ζωή και θα τελειώσει μαζί με αυτή. Η κοινωνιολογία υποστηρίζει ότι η ομαδική εργασία είναι περισσότερο εποικοδομητική και αποτελεσματική.




Από ομαδική εργασία λοιπόν προέκυψε αυτή η «ομαδική έκθεση ζωγραφικής». Από το εργαστήρι του σπουδαίου ανθρώπου, ζωγράφου και δασκάλου μας Λάζαρου Κτενίδη.

Αυτό το εργαστήρι μας δίδαξε και μας ενέπνευσε με τα χρώματά του να ενώνουμε τους ανθρώπους –όπως πολύ σωστά μας έδωσε ο Γ. Ρίτσος στους στίχους του, «εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο, εμείς τραγουδάμε για να ενώσουμε τον κόσμο– και όχι να τους διαχωρίζουμε σε ανώτερους και κατώτερους.

Στην παλέτα του ζωγράφου συναντώνται όλα τα χρώματα και οι αναμείξεις αυτών. Έτσι ακριβώς και στην παλέτα της ζωής πρέπει να συναντώνται και να συνυπάρχουν οι άνθρωποι με τις διαφορετικότητές τους.

Σαν ζωγράφος αντιλαμβάνομαι συμβολικά το κόκκινο και το μαύρο· μπορεί το κόκκινο να δηλώνει διακαή αγάπη αλλά και το μαύρο σημαίνει μια στέρεη βάση για να στηρίξουμε αυτή την αγάπη. 

Ευχαριστούμε το δάσκαλό μας Λάζαρο Κτενίδη, το Δήμαρχο Θηβαίων και Πρόεδρο του Δ.Α.Ο.Θ. Νίκο Σβίγγο καθώς και το Συνεδριακό Κέντρο Θηβών για τη φιλοξενία.